Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Sint ista Graecorum; Duo Reges: constructio interrete. Zenonis est, inquam, hoc Stoici.
Cur post Tarentum ad Archytam? Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Frater et T. Falli igitur possumus. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. At iste non dolendi status non vocatur voluptas.
Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Quid adiuvas? Qui convenit?
Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Negat enim summo bono afferre incrementum diem.