Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si longus, levis dictata sunt. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Duo Reges: constructio interrete. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.
Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari.
O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Tum ille: Ain tandem? An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Nihil opus est exemplis hoc facere longius.
Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?